Po ślubie Artur i Anna zaczęli mieszkać z teściową. W przeciwieństwie do bohaterek dowcipów o teściowych, Olga Zakharovna zawsze wspierała swojego zięcia. Nawet wtedy, gdy się mylił. Zawsze przeklinała córkę, gdy między nimi iskrzyło.
“To wszystko, mamusiu, milczę, milczę. Tylko się nie martw”, Anna uśmiechnęła się do matki. A kiedyś powiedziała mężowi: “Nawet nie wyobrażam sobie, jak będę żyć, kiedy jej zabraknie”.
Artur milczał. Ale drżał wewnętrznie: “Kiedy moja teściowa odejdzie, Anna wybuchnie płaczem. Wpadnie w depresję, która może nawet doprowadzić do zaburzeń psychicznych. A ja będę musiał to wszystko znosić…”. Słowa Hanny i jego własna reakcja były głęboko zakorzenione w umyśle Artura…
Kilka lat później Olha Zakharivna odeszła cicho i spokojnie. Zasnęła i nigdy się nie obudziła. Hanna, zaniepokojona tym, że matka długo nie wstaje, poszła do jej pokoju, a tam… Kobieta zadzwoniła do męża (wyszedł już do pracy).
“Wracaj do domu, musimy zorganizować jakieś działania” – poprosiła żona. “Zaczęło się!” pomyślał w panice mężczyzna. “Teraz nie dam rady” skłamał Annie. Arthur celowo grał na zwłokę, aby móc wrócić do domu później. Kiedy wrócił do domu, Anna nie zwróciła na niego uwagi. Rozmawiała o procesie z pracownikiem biura usług rytualnych.
Arthur pospiesznie wrzucił kilka rzeczy do torby i po cichu się zmył. Nie przyszedł pożegnać się z Olgą Zacharowną ani na pogrzeb. “Kiedy Anna się uspokoi i mnie zawoła, pójdę do niej. W międzyczasie zostanę z rodzicami” – pomyślał Artur. Anna nie zadzwoniła do niego. To zrozumiałe, tak podłej zdrady nie da się wybaczyć.
Minęło osiem lat. Artur obserwuje Annę wirtualnie przez media społecznościowe. Na zdjęciu wygląda na szczęśliwą. I wciąż pięknie. A obok niej chłopiec w wieku przedszkolnym. Artur czasami czuje się winny, ale nie jest w stanie pojąć skali swojej zdrady swoim biednym mózgiem.
