Thomas zamarł w miejscu, próbując uspokoić oddech. Smród wewnątrz szopy był tak silny, że robiło mu się niedobrze. James wyciągnął rękę, napinając mięśnie, i zbliżył się ostrożnie do związanej kobiety.
— Oddycha… słabo, ale żyje — wyszeptał, wyczuwając delikatny puls na jej szyi.
Thomas szybko sięgnął po nóż i zaczął przecinać więzy. Kobieta, choć niemal nieprzytomna, odwróciła lekko głowę. Z kącika oka spłynęła łza.
— Jesteś bezpieczna… już po wszystkim — powiedział James cicho.
W tym momencie za ich plecami rozległ się trzask. Łamane gałęzie. Ktoś nadchodził.
Thomas odruchowo sięgnął po broń, ale dziewczynka wybiegła między drzewa, wołając:
— Nie! To nie tata! Nie wpuszczajcie go!
James i Thomas spojrzeli na siebie. Kolejny krok w mokrym listowiu. Potem — sylwetka. Mężczyzna w kapturze, potężnej postury, wyszedł na polanę.
— Co wy tu robicie?! — krzyknął ostrym, zimnym głosem.
— Policja! Rzuć wszystko, co masz w rękach, i połóż się na ziemi! — krzyknął Thomas, celując w niego bronią.
Mężczyzna zawahał się. Zrobił krok w tył.
— To nieporozumienie… — powiedział, ale jego głos nie był spokojny.
W oddali rozległy się syreny. Nadjeżdżały posiłki i karetka. Mężczyzna zrozumiał, że nie ma już wyjścia. Próbował uciec, ale James szybko go obezwładnił.
Kilka godzin później kobieta — Elise — została przewieziona do szpitala. Jej córka, Sophie, siedziała owinięta kocem na drewnianej ławce, trzymając w dłoniach brudną lalkę. Wokół — funkcjonariusze, pracownicy socjalni, ratownicy.
Thomas usiadł obok niej.
— Jak się czujesz, Sophie?
— Zmęczona… ale mama żyje, prawda?
— Tak. Lekarze robią wszystko, żeby jej pomóc. Jesteś bardzo dzielna. Bez ciebie nie dotarlibyśmy na czas.
Sophie spuściła głowę.
— Kazała mi uciekać, jeśli go usłyszę… więc pobiegłam… ale bałam się zostawić ją samą…
Thomas położył jej rękę na ramieniu. Jego serce, choć zahartowane latami służby, zadrżało. Najgorsze potwory nie kryją się w cieniach miast — siedzą w ciszy opuszczonych domów.
W kolejnych dniach śledztwo ujawniło przerażające szczegóły. Elise była przetrzymywana przez byłego partnera — człowieka z brutalną przeszłością, który latami unikał wymiaru sprawiedliwości. Sophie wychowywała się w izolacji, bez szkoły i lekarzy. Wszystko mogło zakończyć się tragedią, gdyby nie odwaga dziewczynki.
Ich historia obiegła media. Sophie nazwano „dziewczynką, która pokonała potwora”. Ale prawda była bardziej złożona: nie tylko odwaga, lecz także ból i blizny, które pozostaną na zawsze.
Elise opuściła szpital po miesiącu. Słaba, ale żywa. Sophie tymczasowo trafiła do rodziny zastępczej, dopóki opieka społeczna nie upewniła się, że matka może znów się nią opiekować.
Pewnego dnia w kawiarni w mieście James i Thomas siedzieli przy stoliku. Na zewnątrz padał śnieg. Przez okno widzieli zabieganych ludzi, każdy z własną historią.
— Myślałeś kiedyś, jak blisko było do tragedii? — zapytał Thomas.
— Codziennie, — odpowiedział James. — Ale potem przypominam sobie: Sophie znalazła w sobie odwagę. A my dotarliśmy na czas.
W drzwiach kawiarni pojawiła się kobieta z kasztanowymi włosami i dziewczynka z dużymi oczami. James i Thomas od razu je rozpoznali.
Sophie uśmiechnęła się szeroko i podbiegła.
— Przyniosłam wam coś! — powiedziała, wręczając im własnoręcznie splecioną bransoletkę.
— Dziękujemy, Sophie. To najpiękniejszy prezent — powiedział James.
— Bo uratowaliście mnie i mamusię…
I po raz pierwszy od miesięcy łzy nie były z lęku. Były z wdzięczności.
