Aleksander rozwiązał sznurek z udawanym spokojem. W kartonowym pudełku leżały koperty, pendrive przewiązany wstążką i jedno zdjęcie. Sięgnął po fotografię: ich jadalnia, on z kieliszkiem w dłoni, uśmiechnięty. W lustrze, w rogu kadru, odbicie Elżbiety. Nie autoportret. Świadectwo.
– To żart? – mruknął. Klara i Daniel spojrzeli. Elżbieta milczała. Dłonie miała spokojnie złożone.
– Otwórz – powiedział Daniel stanowczo.
Pierwszy list: potwierdzenie wystawy w Berlinie. Drugi: stypendium artystyczne w Paryżu. Trzeci: pismo z kancelarii – projekt ugody, wniosek o rozwód. Aleksander spojrzał na Elżbietę. Coś w nim pękło.
– Papier. Gratulacje. Zabawiłaś się w artystkę.
– Jeszcze nie skończyłam – powiedziała cicho.
Czwarta koperta: wyciągi z kont, notatki audytora. Rysy w jego „doskonałości”. Nie przestępstwo. Pęknięcie.
– To nie…
– To prawda – przerwał mu Daniel. – Ona robi zdjęcia tego, czego ty nie chcesz widzieć.
Aleksander wziął pendrive.
– Co tu jest?
– Miasto. Ludzie. I nas dwoje – od środka – odpowiedziała Elżbieta.
– Nie mam czasu na poezję.
– To otwórz oczy – dodał Daniel.
Elżbieta wyjęła mały klucz zawinięty w bibułę.
– Do pracowni. Wynajęłam ją dwa miesiące temu. Masz kopię, by pamiętać, że nie jesteś centrum wszystkiego.
– Wrócisz – zaśmiał się gorzko. – Galerie, fanaberie… prawdziwe życie jest tutaj.
– Prawdziwe życie jest tam, gdzie można oddychać. Tutaj nie mogę.
– Czego chcesz?
– Spokoju. I żebyś przestał wznosić toasty moim kosztem.
– A jeśli nie?
– Zostaniesz z tą fotografią. Mężczyzny, który pomylił światło z reflektorami.
– My nie jesteśmy tragedią.
– Byliśmy projektem. Mój kończy się dziś.
Elżbieta założyła kurtkę, wzięła aparat. Obrączkę zdjęła już rano. Klara spojrzała niepewnie:
– Jeśli potrzebujesz dachu…
– Dziękuję. Już mam. Bałam się tylko wcześniej tam mieszkać.
Daniel wstał.
– Odprowadzę cię.
– Dramatyzujecie – rzucił Aleksander. – Robicie teatr z mojej jadalni.
– Może. Ale pierwszy raz jest w nim powietrze – odparł Daniel.
Na korytarzu, w windzie, cisza.
– Boisz się? – zapytał Daniel.
– Tak. Dlatego wiem, że robię dobrze.
Szła powoli. Deszcz malował świat. Zatrzymała się, podniosła aparat. Klik. Klik. Każde zdjęcie – jak oddech.
W mieszkaniu Aleksander siedział sam. Patrzył na zdjęcie, jakby mogło mu odpowiedzieć. Chciał napisać coś gorzkiego, ale nie wiedział co. Klara podała mu herbatę.
– Nie nienawidzę jej – powiedział cicho.
– Nie musisz. Wystarczy, że pozwolisz jej odejść.
– A tobie?
– Mnie nigdy nie potrafiłeś zatrzymać. Dziś nie będę cię tego uczyć.
Daniel wrócił po płaszcz.
– Jutro o dziewiątej mamy spotkanie z audytorami.
– To kara?
– Dorosłość.
Aleksander został sam z pudełkiem. Zwykły karton. Śmieszny – dla kogoś, kto wszystko mierzył w liczbach. A jednak bolał. Postawił go na półce, obok pustych albumów. Wino smakowało jak woda.
Elżbieta dotarła do pracowni. Pachniało kurzem i farbą. Wpięła pendrive. Foldery: „Ulice 5:00”, „Ludzie w oknach”, „My – od środka”. Otworzyła film: ona, w lustrze, śmiejąca się do siebie. „Cześć” – mówiła. Zmieniła nazwę folderu na „Ja”.
Za oknem światła, cienie, deszcz. Ustawiła statyw. Zdjęcie. Kolejne. Chwila, której nikt już nie mógł jej odebrać.
