Moja żona nie umiała pokochać dziewczynki, którą adoptowaliśmy

Moja żona i ja rozwiedliśmy się miesiąc temu. Było mi bardzo ciężko, jednak nie było innego wyjścia – nie mogłem zostawić córki, żeby uszczęśliwić żonę! Byliśmy małżeństwem jedenaście lat i nie mieliśmy dzieci. Na początku lekarze mówili, że jesteśmy oboje zdrowi, ale potem okazało się, że moja żona nie będzie mogła zajść w ciążę. Najpierw byłem zrozpaczony, bo przez całe życie wiedziałam, że chcę mieć co najmniej dwoje dzieci, a kiedy usłyszałem tę wiadomość, nie wiedziałem, jak zareagować. Ale za bardzo kochałem tę kobietę, żeby się z nią wtedy rozstać.

Z biegiem lat zdałem sobie sprawę, że tak nie może dalej być. Chciałem znaleźć jakieś rozwiązanie i znalazłem! Zaproponowałem żonie adopcję. To takie dobre wyjście – na świecie jest tyle samotnych dzieci, które marzą o rodzicach, moglibyśmy spełnić marzenie własne i cudze. Żona się zgodziła, jednak od razu zauważyłem coś dziwnego w jej zachowaniu. Na początku nie zwróciłem na to większej uwagi, myślałem, że się denerwuje, bo wszystkie dokumenty kompletowaliśmy bardzo szybko. Pozostało tylko zapoznać się z dziewczynką, która miała dopiero roczek i którą  rodzice zostawili pod drzwiami szpitala. Adoptowaliśmy Zosię, tak dostała na imię w domu dziecka.

Byłem niesamowicie szczęśliwy, ale moja żona utrzymywała dystans i była wobec Zosi dość chłodna. Miałem nadzieję, że to minie. Może trudno jej było się przyzwyczaić do małego dziecka w domu, zwłaszcza że to jednak była obca dziewczynka. Ale pomyliłem się. Moja żona pół roku po tym, jak adoptowaliśmy Zosię, powiedziała, że ​​odchodzi ode mnie, że nie chce dziecka, nie kocha jej, i że to wszystko moja wina. No i tak zostaliśmy z córką sami, ale cieszę się, że mamy siebie.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *