Wszyscy myśleli, że Adam jest po prostu niegrzecznym dzieckiem, ale potem nawet nauczyciel się rozpłakał

9-letni Adaś był bardzo “dorosły” jak na swój wiek. Nosił do szkoły podarte dżinsy, bo tak chciał, a kiedy nie chciał, to do szkoły po prostu nie przychodził, bo wiedział, że rodzice nic mu za to nie zrobią. Miesiąc temu przeniósł się do nowej szkoły i od samego początku wszyscy wyrobili sobie o nim jasną opinię – wagarowicz i łobuz.

Tak też myślał wychowawca klasy, do której trafił chłopiec, Mateusz Derej. Nie miał czasu, żeby lepiej poznać swojego nowego ucznia, bo rzadko go widywał. Każdego ranka mieli razem lekcję, a fakt, że chłopiec zawsze się spóźniał, nie podobał się młodemu nauczycielowi. Rodzice nie reagowali na uwagi w dzienniku, więc Mateusz postanowił sam zająć się wychowaniem chłopca – uznał, że rodzice się o niego nie troszczą.

Po każdym spóźnieniu wychowawca dawał chłopakowi jakąś karę. Adam musiał zostać po lekcjach i posprzątać klasę albo dostawał trudniejszą pracę domową.

Pewnego dnia nauczyciel zachorował i trafił do szpitala. Obok kliniki, wczesnym rankiem, zobaczył swojego ucznia, Adama, jak pcha przed sobą wózek inwalidzki, na którym siedzi umęczona kobieta o żółtawej skórze.

Mateusz zapytał pielęgniarkę, która przystanęła obok, czy zna tego chłopca. Kobieta powiedziała, że tak, bo chłopak codziennie rano przyprowadza do nich matkę na leczenie. Kobieta ma chore nerki i musi być dializowana.

Potem dzieciak leci do szkoły, a po lekcjach przybiega i zabiera matkę do domu. Jeżeli się spóźnia, kobieta siedzi i po prostu czeka na niego tyle, ile trzeba. Chłopiec ma też ojca, ale on pracuje dzień i noc, żeby zarobić na leczenie żony i utrzymanie syna. Nie jest w stanie przywozić i odbierać kobiety ze szpitala.

Młody nauczyciel schował twarz w dłoniach i się rozpłakał. Tak bardzo wstydził się swojego zachowania… A Adam nigdy się nie skarżył i dźwigał na sobie to wszystko… biedne dziecko.

Po tym incydencie Mateusz porozmawiał z dyrektorem, a ten zgodził się na indywidualny tok nauki dla Adama. Oprócz tego zorganizował spotkanie rodziców dzieci z całej szkoły i zebrał niemałą sumę pieniędzy, żeby jakoś pomóc matce chłopca w leczeniu.

Mały Adaś też trochę poweselał. Czuł, że nie jest już sam ze swoim nieszczęściem.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *