Mój mąż i ja długo błąkaliśmy się po klinikach i klinikach. Nie byliśmy w stanie począć dziecka. Po siedmiu latach bezskutecznych badań i leczenia, zrozpaczeni naszą zdolnością do urodzenia dziecka, zdecydowaliśmy się wziąć dziecko z sierocińca.
Chcieliśmy wziąć dziewczynkę, ale kiedy go zobaczyliśmy, od razu zdaliśmy sobie sprawę, że to nasz długo oczekiwany syn. Miał wtedy siedem miesięcy, ale patrzył na nas takim wymownym spojrzeniem, jakby pytał: “Czy nie szukaliście mnie tak długo?” Pomimo siedmiu miesięcy, dziecko ważyło tylko sześć kilogramów. Miał kilka chorób. I zawsze był głodny. Gdy tylko zobaczył talerz z jedzeniem, zaczynał drgać i rozszarpywać go.
Przez dwa lata prawie mieszkaliśmy w szpitalu. Ale teraz problemy się skończyły. Wierzyliśmy, że miłość i troska wyleczą go ze wszystkich dolegliwości.
I tak się stało. Tymka ma teraz dziesięć lat, a jego stan zdrowia nie wyróżnia się wśród rówieśników. Tymoszka jest już trzecioklasistą i poważnie podchodzi do obowiązków szkolnych.
Pomaga w domu. Jego zdrowie jest doskonałe. Jego choroby w dzieciństwie obyły się bez konsekwencji. Kiedy wracam z pracy do domu i widzę jego błyszczące z radości oczy, zdaję sobie sprawę, że to najszczęśliwszy moment w moim życiu.
Cóż może być bardziej pożądanego dla rodziców niż miłość ich dziecka. Nasz synek jest największym szczęściem, jakiego mogłam oczekiwać w życiu. Jestem pewna, że tak jest i będzie. Zawsze.
